Έτσι, σύμφωνα με διάταξη του υπουργείου Εργασίας, προβλέπεται ότι όσοι χρωστούν στα ταμεία, θα υποχρεώνονται να βάζουν ως υποθήκη σπίτια ή άλλα ακίνητα, ακόμη κι αν έχουν υπαχθεί σε ρύθμιση και πληρώνουν κανονικά τις δόσεις τους. Η πρόβλεψη αυτή γίνεται με....
ειδική διάταξη στο άρθρο 17 του νομοσχεδίου για τα Κέντρα Πιστοποίησης Αναπηρίας που πέρασε από δημόσια διαβούλευση το υπουργείο Εργασίας και θα έχει εφαρμογή όχι μόνο σε όσους υποβάλλουν αίτηση ρύθμισης από εδώ και πέρα, αλλά και στους 210.000 οφειλέτες οι οποίοι έχουν ήδη ενταχθεί στις 100 δόσεις, προκειμένου να εξοφλήσουν το ΙΚΑ ή τον ΟΑΕΕ.
Με το άρθρο-βόμβα του νομοσχεδίου, τα ασφαλιστικά ταμεία θα έχουν τη δυνατότητα να ζητούν υποθήκες περιουσιακών στοιχείων από τους οφειλέτες τους, ακόμη κι αν είναι σε ρύθμιση και πληρώνουν κανονικά τις δόσεις τους. Το άρθρο 17 αναφέρει ότι οι φορείς κοινωνικής ασφάλισης διατηρούν το δικαίωμα και μετά την συμμόρφωση του οφειλέτη στην ρύθμιση τμηματικής εξόφλησης που του χορηγήθηκε:
α) να εγγράψουν υποθήκες σε περιουσιακά στοιχεία του οφειλέτη, των συνυπόχρεων προσώπων ή των εγγυητών, εφόσον η οφειλή δεν είναι ασφαλισμένη,
β) να μη χορηγούν αποδεικτικό ενημερότητας για μεταβίβαση ακινήτου ή σύσταση εμπραγμάτου δικαιώματος επ΄αυτού, εφόσον η οφειλή δεν είναι ασφαλισμένη.
Σύμφωνα με την διάταξη αυτή, η οποία θα εφαρμοστεί από τις 26 Ιουνίου και μετά, τα Ταμεία θα μπορούν να ζητούν ακόμη και από τους συνεπείς οφειλέτες τους να βάλουν «ενέχυρο» κάποιο περιουσιακό τους στοιχείο, ώστε ακόμη κι αν σταματήσουν να πληρώνουν τις δόσεις, η οφειλή τους να μπορεί να εξοφληθεί με κατάσχεση. Μάλιστα, ως επιπρόσθετη «εξασφάλιση», τα Ταμεία δεν θα χορηγούν αποδεικτικά ενημερότητας για μεταβιβάσεις ακινήτων, μέχρι να διασφαλίσουν με υποθήκες την οφειλή.
Έχει, λοιπόν, ιδιαίτερο ενδιαφέρον το ότι μια κυβέρνηση, η οποία θέλει να παρουσιάζεται ως φιλολαϊκή και επιχείρησε πολιτική σπέκουλα με το σύνθημα «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη», προσπαθεί τώρα διά της πλαγίας οδού να υφαρπάξει τα σπίτια των Ελλήνων, όχι προς όφελος των τραπεζών αλλά του κράτους.
Γιατί το ζητούμενο στην όλη υπόθεση δεν είναι το ποιος (τράπεζα ή κράτος) θα πάρει τα σπίτια του Λαού αλλά το ότι θα τα πάρει. Σε μια περίοδο εργασιακής ξηρασίας, όπου ο αριθμός των ανέργων πολλαπλασιάζεται με απίστευτους ρυθμούς και όσοι εξακολουθούν να έχουν δουλειά βλέπουν το μισθό τους να μειώνεται συνεχώς, το να επιζητεί το κράτος να μπουν τα σπίτια και άλλα ακίνητα ως ενέχυρο αποτελεί ξεκάθαρα προοίμιο της μελλοντικής τους απώλειας από τους δανειολήπτες. Αν αυτό είναι δείγμα της «κοινωνικής ευαισθησίας» που διέπει την «πρώτη φορά
Αριστερά» κυβέρνηση μπορούμε να φανταστούμε την ανάλογη συνέχεια…
Γιώργος Μάστορας
