Για να μπορέσει να γίνει ο Τσίπρας δεκτός στο Παρίσι και την Ρώμη από τους Ολάντ και Ρέντσι, υποχρεώθηκε να διακηρύξει ότι η κυβέρνησή του δεν ζητά διεθνή διάσκεψη για το χρέος, στο πρότυπο της Διεθνούς Διάσκεψης που έγινε το 1953 για την ηττημένη του Πολέμου Γερμανία, η οποία θα διέγραφε το μεγαλύτερο μέρος του Ελληνικού χρέους (τουλάχιστον το 60%, όπως έλεγε ο ίδιος ο Τσίπρας). Έτσι, όλη η βάση της προεκλογικής επιχειρηματολογίας του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία στηριζόταν στο ότι θα....
διαγράψουν το μεγαλύτερο μέρος του χρέους, εξασφαλίζοντας με αυτόν τον τρόπο πόρους για κοινωνική και αναπτυξιακή πολιτική, πετάχτηκε κυριολεκτικά στα σκουπίδια πριν καν ξεκινήσει η διαπραγμάτευση.
Γιατί, λοιπόν, πέταξαν στα σκουπίδια οι συριζαίοι αυτό που υποθετικά αποτελούσε την βάση της πολιτικής τους; Γιατί απεμπόλησαν αυτό που υποστήριζαν ότι θα ήταν το πρώτο που θα διαπραγματεύονταν πριν από οτιδήποτε άλλο;
Όλα τα υπόλοιπα, τα οποία ακολούθησαν, ήταν μια προδιαγεγραμμένη διαδικασία, καθώς μπήκαν σε διαπραγμάτευση για την εκταμίευση της τελευταίας δόσης του Μνημονίου-2 και για την σύναψη μιας νέας δανειακής σύμβασης (μετά τον Ιούνιο) με ό,τι αυτά συνεπάγονται. Επομένως, ας μην παραπονιούνται οι συριζαίοι γι' αυτό, το οποίο συμβαίνει τώρα.
Επί της ουσίας, έλεγαν εν πλήρη συνειδήσει τα πιο χοντρά προεκλογικά ψέματα στον Ελληνικό Λαό και του πουλούσαν φρούδες ελπίδες, γιατί μοναδικό μέλημά τους ήταν να αναρριχηθούν στα ύπατα αξιώματα της κυβερνητικής εξουσίας. Τώρα, το μόνο που τους νοιάζει είναι το πώς θα καταφέρουν να κρατηθούν όσο περισσότερο γίνεται στην εξουσία, γι' αυτό και επιστρατεύουν κάλπικες αυτοκριτικές, ενώ ταυτόχρονα παράγουν ψευδεπίγραφα άρνησης και αντίστασης στους διεθνείς τοκογλύφους.
Γιώργος Μάστορας
