Με αληθινή έκπληξη διαπιστώσαμε στη σημερινή εκπομπή του ασπόνδου «φίλου» μας, κ. Χατζηνικολάου, την διαπρύσιο και χολερική επίθεση του συμπαθούς κ. Νικήτα Κακλαμάνη, διαπρεπούς επιστήμονος, τέως βουλευτού, δημάρχου και εν γένει πολιτευτού της φερειπείν ψοφοδεξιάς παρατάξεως.
Ο χαριτόβρυτος πολιτικός μας αντίπαλος προφανώς συντετριμμένος διότι ο το πάλαι συναγωνιστής του κ. Άρης Σπηλιωτόπουλος (γνωστός και ως «Αρούλης»…) τον υποσκέλισε κατά την πρόσφατο εκλογική τους αντιπαράθεση, μας επετέθη με σφοδρότητα, διαφιλονικώντας τον τίτλο του προασπιστή της δημοκρατικής παρατάξεως από τον «κίνδυνο» του Κινήματός μας.
Ισχυρίστηκε ότι εξαιτίας της παρουσίας του, το Κίνημα στερήθηκε σωρεία ψήφων και απετράπη η ανάδειξη του έτει περαιτέρω, καθώς αυτός απορρόφησε πολλούς αγανακτισμένους συμπολίτες μας και τους διέσωσε από τον εναγκαλισμό της Χρυσής Αυγής.
Ο κ. Κακλαμάνης ισχυρίστηκε επιμόνως στον ραδιοφωνικό του οικοδεσπότη ότι αυτός πρώτος ενετόπησε τον χρυσαυγίτικο κίνδυνο και έσπευσε να διασώσει το κλεινόν άστυ των Αθηνών από την επέλαση της Χρυσής Αυγής.
Ο ατυχής πολιτευτής, προφανώς, δεν άντεξε την προσφάτως εκδηλωθείσα Δευτέρα απόρριψη του τέως φίλου του, Σαμαρά, την πολιτική του περιθωριοποίηση, την παταγώδη αποτυχία στις δημοτικές εκλογές και την επικείμενη καταφρόνια του νεοδημοκρατικού κοπαδιού, οπότε ευλόγως αναζητεί την θεραπεία του τραυματισμένου εγωισμού και του «λαμπρού» παρελθόντος του, σε δαιμονολογικούς αφορισμούς και ανυπόστατες μεγαλόστομες κατηγορίες κατά του Κινήματός. Θα πρέπει, όμως, ο κ. Κακλαμάνης να μην κακίζει το πρώην και μελλοντικό (;) αφεντικό του, γιατί οι διπλές υποψηφιότητες σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Περιφέρεια Μακεδονίας κλπ είχαν ως σκοπούμενο την στήριξη των «πράσινων» υποψηφίων, όπως οι γνωστοί κύριοι… Καμίνης και Σγουρός.
Είναι δε θλιβερό ακόμα και για έναν πρώην πολιτευτή της «Πολιτικής Άνοιξης» να δηλώνει περιχαρής και υπερήφανος ως «πολιτικό ανάχωμα» εναντίον μας, όμως οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι αυτό είναι βεβαίως καλύτερο από κάποιους άλλους οι οποίοι όντες πολιτικά πτώματα περιφέρουν την ηθική δυσοσμία τους στην μικροπρεπή καθημερινότητα. Ουδόλως τιμά τον κ. Νικήτα Κακλαμάνη, ακόμα και στις αδύναμες στιγμές του, να προσομοιάζει σε δηλώσεις με τα προαναφερθέντα πολιτικά «πτώματα» της λεγόμενης «πολυκατοικίας».
Πιθανώς θα ετύγχανε της συγνώμης μας για ανθρωπιστικούς λόγους, όμως αυτή την φορά ο συμπαθής πολιτικός μας αντίπαλος εξέπεσε σε μπολσεβίκικου χαρακτήρα εμπάθεια, υπερβαίνοντας τα εσκαμμένα της πολιτικής αντιπαραθέσεως. Η αδιάπτωτη συνέχιση της πολιτικής καταπτώσεως του, προφανώς του επήγαγε δυσβάσταχτη συνεχή θλίψη, η οποία και τον οδήγησε στην ασύμβατη προς τις καταβολές του, κομμουνιστικού τύπου ανυπόστατη και εμμονοϊδεακή κριτική εναντίον μας.
