Τρίτη 24 Δεκεμβρίου 2013

Χριστούγεννα τότε και τώρα…

1974. Χριστούγεννα. Για την ακρίβεια τα πρώτα Χριστούγεννα της μεταπολίτευσης. Εκείνη τη χρονιά για τους Έλληνες η προσμονή της Γέννησης του Θεανθρώπου είχε διττή σημασία, τη θρησκευτική και την πολιτική.


Αυτές οι δύο διαφορετικές έννοιες έμοιαζαν ταυτόσημες στο μυαλό και την ψυχή των Ελλήνων, που λίγους μόλις μήνες πριν έχουν υποδεχτεί πανηγυρικά τον πρώτο από τους σωτήρες τους, τον Κ. Καραμανλή ή Τριανταφυλλίδη, γεμάτοι ελπίδα και προοπτική για ένα καλύτερο αύριο, μία καλύτερη ζωή.

Έτσι, ο, ανυποψίαστος και παραμυθιασμένος, πολίτης γιορτάζει τον ερχομό του Χριστού Σωτήρα θεωρώντας ότι ο πολιτικός του «Μεσσίας», ο «Εθνικός του Ηγέτης», ο «Εθνάρχης» του θα έπαιρνε τη χώρα στις πλάτες του και θα την αναγεννούσε, όπως του είχε υποσχεθεί.

Γελάστηκε. Δεν είδε, δεν άκουσε, δεν κατάλαβε, δεν υποψιάστηκε. Δεν είδε ότι η «γέννηση» του θεοποιημένου πολιτικού ρίψασπι,  πραγματοποιήθηκε σε πολυτελή φάτνη στο Παρίσι. Δεν άκουσε ότι η «Κύπρος κείται μακράν». Δεν κατάλαβε ότι τα δώρα των αγγλοαμερικανών μάγων είχαν φανταχτερή συσκευασία αλλά σάπιο περιεχόμενο. Δεν υποψιάστηκε ότι όλη αυτή η φιέστα, αυτή η δήθεν σωτηρία από το κακό καθεστώς, αυτή η πολυδιαφημισμένη μεταπολίτευση, ήταν ένας δούρειος ίππος για τον ελληνικό λαό, μια καλά ενορχηστρωμένη απάτη, ένας θίασος από καθοδηγούμενα ανδρείκελα.

Τα χρόνια περνούν, ο λαός συνεχίζει να γιορτάζει τη «γέννηση» νέων σωτήρων, από τις ίδιες μήτρες πάντα, από τα ίδια «τζάκια». Λες και η αγάπη για την πατρίδα, για το έθνος, για τον Έλληνα είναι αποκλειστικό κληρονομικό χάρισμα συγκεκριμένων οικογενειών. Οι βουλευτικές έδρες περνούν από πατέρα σε γιο, από παππού σε εγγονό, από θείο σε ανηψιό, οι ρόλοι εναλλάσσονται, κυβέρνηση – αντιπολίτευση.

Ο θίασος όμως, μόνο πρωταγωνιστές αλλάζει, το σενάριο είναι το ίδιο, το τέλος προδιαγεγραμμένο, το ξεπούλημα της πατρίδας μας (άλλωστε η Κύπρος ακόμα «κείται μακράν») και ο αφανισμός του Έθνους.

Φέτος όμως τα Χριστούγεννα δεν είναι ίδια. Ο Έλληνας βαρέθηκε το ίδιο έργο, σιχάθηκε τους πρωταγωνιστές και αποφάσισε να αλλάξει το τέλος, να γκρεμίσει τα λαμογιογόνα «τζάκια», να πετάξει στα σκουπίδια τα κίβδηλα δώρα τους και να πάρει την τύχη του Έθνους στα χέρια του.  

Αυτά τα Χριστούγεννα, μετά από 40 χρόνια,  ας σημάνουν την αναγέννηση του Έθνους μας, ήρθε η ώρα να σηκώσουμε το κεφάλι, να αντισταθούμε. Ο δρόμος ένας, η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ.

ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΙΑΤΡΙΔΟΥ