«Για μένα δεν υπάρχει πια επιστροφή, αλλά αιώνια χαράζεται ο δρόμος προς τη δόξα» Όμηρος 800-750 π.Χ
Το απόγευμα της 1ης Νοεμβρίου 2013 γράφτηκε μια ακόμα σελίδα στο βιβλίο της Ιστορίας μας ποτισμένο με το αίμα τριών ένδοξων παλικαριών μας. Ο Μανώλης Καπελώνης και ο Γιώργος Φουντούλης εισήλθαν στο πάνθεον των ηρώων, ενώ ο Αλέξανδρος Γέροντας έδωσε τη μεγαλύτερη μάχη της ζωής του και βγαίνει μέρα με τη μέρα νικητής. Στην κλινική που νοσηλεύεται βλέπει κανείς πλήθος ανθρώπων από όλα τα μέρη της Ελλάδας που έρχονται και ρωτούν για την πορεία της υγείας του.
Έχει να παλέψει για τη σωματική του αποκατάσταση αλλά και να αποδεχτεί τον θάνατο των δυο Συναγωνιστών και φίλων του, Μάνου και Γιώργου. Και με όλη την απλότητα που τον χαρακτηρίζει, με όση δύναμη μπορούσε να ψελλίσει είναι εκείνο που μου είπε όταν τον πρωτοαντίκρισα στην πρώτη μου επίσκεψη: «Δεν είμαι ήρωας. Ήρωες είναι ο Καραϊσκάκης και ο Κολοκοτρώνης». Δεν υπολόγισε το κόστος της πράξης του. Κατέχεται από το κυρίαρχο πάθος του που πηγάζει από τις αξίες που του μεταβίβασαν οι συγγενικοί του δεσμοί για την Πατρίδα και αισιοδοξεί από το όνειρο που έβλεπε όταν ακόμα ήταν στην εντατική. Τον Αρχηγό Ελεύθερο!
-«Να του πείτε πως είμαι καλά και πως η Αλήθεια θα λάμψει. Θέλω να πιστεύω στη Δικαιοσύνη. Ο ίδιος να προσέχει και να τρώει». Τα πιστεύετε πως είναι λόγια ενός 29χρονου παιδιού που εκείνο το απόγευμα που τον επισκέφθηκα, είχε βγει μόλις από την εντατική;
Ο Αλέξανδρος δεν είναι υπεράνθρωπος, δεν είναι τιτάνας. Είναι ένας συνηθισμένος νέος που εμφορείται από υψηλά ιδανικά, αξίες και ήθος. Αμφιταλαντεύεται, μετεωρίζεται, παλεύει με τον φόβο της τραυματικής του εμπειρίας. Εκείνο που δεν κατάφεραν όμως οι σφαίρες να του πάρουν, είναι οι μνήμες και τα Ιδανικά που τον ένωσαν με τους Συναγωνιστές του.
Μέσα από την κλινική στέλνει τους συναγωνιστικούς του χαιρετισμούς σε όλους μας κι ένα ηχηρότατο μήνυμα: «Θα νικήσουμε! Όλοι μαζί και ο Αρχηγός θα μας οδηγεί! Ζήτω η Νίκη!».
Μελίρρυτη
