Σκοπός του παρόντος άρθρου, δεν είναι να κάνουμε πλάκα στον Καμμένο. Πλάκα έχει μόνος του. Σκοπός είναι να δείξουμε με πρακτικά παραδείγματα, πως η κίνηση πάνω σ’ ένα ευκαιριακό δίπολο και η απουσία στέρεης ιδεολογικής ή πολιτικής σκέψης ως υποβάθρου, μπορεί να οδηγήσει – δια της πολιτικής ακροβασίας - στην αυτογελοιοποίηση και το απόλυτο πολιτκό ΤΙΠΟΤΑ,
χωρίς κάτι τέτοιο να είναι απαραιτήτως ευθέως ανάλογο των εκλογικών ποσοστών και της επιρροής κάποιου πολιτικού σχηματισμού.
Οι ΑΝ. ΕΛ ξεκίνησαν ως ένα κόμμα «διαμαρτυρίας». Συνεκροτήθησαν μετά βαϊων και κλάδων, με facebook, με ένα καταστατικό το οποίο σε κάποια σημεία του – ή εν συνόλω, μας είναι αδιάφορο – καταρτίστηκε από τα πρώτα μέλη και φίλους του κόμματος, συγκέντρωσε κάποια ονόματα γνωστά «αντιμνημονιακά» (π.χ Τέρενς Κουίκ), τους απαραίτητους γραφικούς κ.λ.π Κυρίως όμως, ξεκίνησε συγκεντρώνοντας ανθρώπους από τη μια ως την άλλη άκρη του πολιτικού φάσματος αδιακρίτως, ανεξαρτήτως ιδεολογικού φορτίου με μόνο προαπαιτούμενο να είναι «αντιμνημονιακοί». Όπως λέμε αντιολυμπιακοί, αντιπαναθηναϊκοί κ.λ.π Ίσως λίγοι θυμούνται, ότι συνεργαζόμενο σχήμα είναι και το αριστερής κατευθύνσεως «ΑΡΜΑ ΠΟΛΙΤΩΝ» του Δημαρά. Όλους αυτούς ενώνει το «αντιμνημόνιο» λοιπόν.
Οι εσωτερικές αντιφάσεις της πολιτικής κίνησης Καμμένου, ήταν εμφανέστατες για όποιον μπορούσε να αντιληφθεί τα στοιχειώδη. Ένα κόμμα, με κινηματικά – έστω ψευδεπίγραφα – χαρακτηριστικά , βασισμένο κυρίως στην παρουσία στελεχών και βουλευτών της Ν.Δ, μαζί με τον αριστερό Δημαρά, το Μαριά από το πρώην... ΚΚΕ Μ – Λ κ.λ.π... αριστερές δυνάμεις, έναν ξοφλημένο αποστρατευμένο δημοσιογράφο αιώνιο γλύφτη της Ν.Δ, τον Τέρενς Κουίκ, τον Παύλο Χαϊκάλη και λοιπούς γραφικούς οι οποίοι μυρίστηκαν βουλευτική αποζημίωση και είπαν να πάρουν θέση (ειδικά τώρα που έπεσαν και τα μεροκάματα στο θέατρο) μέσα στη Βουλή.
Ξεκίνησαν με πατριωτικές κορώνες, ο πρόεδρος υπέστη τη γελοιοποίηση του non paper ανάμεσα στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις του περασμένου καλοκαιριού, είχαν ένα μόνιμο πολιτικό φλερτ με τον Τσίπρα και τώρα είναι περίπου έτοιμοι να συνεργαστούν ακόμα και με τον νεόκοπο Κιμ Ιλ Σουνγκ του Περισσού, τον Κουτσούμπα. Οι μετακινήσεις τους δεν είναι απλά κωμικές, είναι κάτι χειρότερο. Χωρίς πυξίδα και άξονα αναφοράς.
Αυτό μας δείχνει, πόσο ανεδαφικό είναι το κάθε «αντι» όταν δε συνοδεύεται και από θέσεις. Κάθε άρνηση, πρέπει να συμπληρώνεται από μια κατάφαση. Δεν μπορείς να είσαι απλά αντιμνημονιακός. Το μνημόνιο είναι ένα σύνολο επαχθών κανόνων και δεσμεύσεων. Απέναντι σ’ αυτό, ένα κίνημα ή ένα πολιτικό κόμμα οφείλει να βάλει τους δικούς του κανόνες, να αναπτύσσει τη δική του στρατηγική, να έχει τα δικά του αιτούμενα. Δεν αρκεί να ξέρεις που δεν θέλεις να πας, πρέπει να ξέρεις και που θέλεις να φτάσεις. Δεν αρκεί να αρνείσαι κάποιο φαγητό, πρέπει κάποια στιγμή ν’ αποφασίσεις τι θες να φας. Τα κινήματα «διαμαρτυρίας» όπως οι ΑΝ.ΕΛ είναι καταδικασμένα ν’ αυτοδιαλυθούν, από τις ίδιες τις εσωτερικές τους αντιφάσεις. Και όπως είδαμε αυτό σε μεγάλο βαθμό ήδη έγινε με την αποχώρηση βουλευτών και στελεχών από ένα κόμμα με λίγους μόνο μήνες ζωής. Η ευκαιριακή συγκρότηση και η έλλειψη ιδεολογίας, έχουν το σοβαρό τους τίμημα. Ποιός μπορεί να πει ποιά είναι η ιδεολογία των ΑΝ.ΕΛ; Ο Καμμένος, ο Μαριάς ή η ... Ραχήλ Μακρή; Η ιδεολογία αποτελεί τη ραχοκοκκαλιά η οποία καθορίζει συχνότατα και την πολιτική τακτική ενός πολιτικού σχηματισμού. Το «λίγο απ’ όλα» καταλήγει πάντα στο τίποτα.
Μην έχουμε καμμία αμφιβολία, ότι το ίδιο θα είχε γίνει και με το ΣΥΡΙΖΑ. Απλά, η εκτόξευση των εκλογικών ποσοστών και η προσμονή της εξουσίας, έχει κατασιγάσει σε μεγάλο βαθμό τις εσωτερικές αντιφάσεις και αυτού του συνοθυλεύματος. Δε λαμβάνουμε σκοπίμως υπ’ όψιν τους πάτρωνες, εγχώριους και υπερπόντιους και του ... προέδρου Πάνου και του LEADER OF SYRIZA, διότι έχουν αναφερθεί πολλάκις και στο παρόν άρθρο σκοπός είναι κάποια γενικώτερα πολιτικά συμπεράσματα, πέρα και πάνω από εντολείς και χρηματοδότες.
Επί της ουσίας, το ίδιο συμβαίνει και στο λεγόμενο «μνημονιακό» στρατόπεδο. Κι εκεί, η χαρά του κακομοίρη. Ένα πρώην αφεντικό (ΠΑΣΟΚ), ένα νυν αφεντικό (ΝΔ) και η σφουγγαρίστρα τους (Κουβέλης), συγκροτούν τη συμμορία των σοφρώνων». Αυτοί δεν πουλάνε αντιμνημόνιο, πουλάνε «σοφία» και «υπευθυνότητα». Πουλάνε και αντιχρυσαυγιτισμό, αλλά αυτό το συνηθίσαμε απ’ όλους. Όποιος θέλει να τον δείξει η TV, αρκεί να βρίσει τη Χρυσή Αυγή.
Και η συγκυβέρνηση όμως, χωρίς τα κόμματα να έχουν την παραμικρή ιδεολογική συνάφεια μεταξύ τους, είναι καταδικασμένη ν’ αποτύχει. Όσες τούμπες και να κάνουνε στη Μέρκελ και το Σοϊμπλε είναι αδύνατον να συνεννοούνται επί μακρόν ο...Άδωνις με το Ρουπακιώτη ως να ανήκαν από πάντα στην ίδια παράταξη. Εκτελούν τις εντολές που τους δόθηκαν, εκτελούν συμβόλαιο θανάτου εις βάρος της Πατρίδος, αλλά είναι και αναλώσιμοι και μάλιστα με τρόπο ξεχωριστό ο καθένας.
Άρα το καράβι που θα πάει μακρυά, θα ‘ναι ένα καράβι με ΣΥΝΟΧΗ. Με καπετάνιο, πλήρωμα και γερό σκαρί. Καράβι φτιαγμένο από Ελληνικά χέρια γιατί θα κληθεί να πολεμήσει στο Αιγαίο, όχι στον Ατλαντικό. Σκαρί ευέλικτο, με αστραπιαίες κινήσεις, όχι αργοκίνητη μαούνα με κρεμασμένα ονόματα γύρω γύρω, σαν σε μαρκίζα. Θέλει πλήρωμα που θα ξέρει τις θέσεις του και οι εντολές θα εκτελούνται αστραπιαία , όχι τον Τιτανικό του Hollywood! Ας αφήσουμε τον Αντωνάκη να κάνει τον Di Caprio του Τιτανικού και τον ... Καμμενοβαμμένο πρόεδρο τον Captain Hook του πειρατικού του.
Στις πολιτικές μάχες που έπονται, ο χρόνος μετάβασης από την εκφορά της εντολής έως την υλοποίησή της, είναι το απολύτως κρίσιμο μέγεθος που θα καθορίσει την έκβασή τους. Στις μάχες αυτές όλοι μας δε δικαιούμαστε να είμαστε τίποτα ολιγότερον από απολύτως ακριβείς, έγκαιροι και ανελέητοι. Απολύτως χρυσαυγίτες.
ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΤΑΛΩΣ
