Όσο πλησιάζουμε προς το ιδρυτικό συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, στα μέσα Ιουλίου, τόσο περισσότερο θα φαίνεται η απόλυτη ιδεολογικοπολιτική γύμνια αυτού του τραγελαφικού συνονθυλεύματος.
Καταρχάς, θα πρέπει να διευκρινίσουμε κάτι το οποίο ο πολύς κόσμος δεν γνωρίζει. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι κόμμα, αλλά ένας συνασπισμός (κομπανία, παρεούλα, μάζωξη) κομμάτων, οργανώσεων, ομάδων. Εξου και ο τίτλος ΣΥΡΙΖΑ (Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς).
Ουσιαστικά δηλαδή, πρόκειται για ένα ΜΟΡΦΩΜΑ το οποίο δεν έχει ουσιαστική συνοχή. Αρκεί να δει κανείς τις «ιδεολογικές» αναφορές των συνιστωσών που αποτελούν το συγκεκριμένο μόρφωμα. Μαοϊκοί, Τροτσκιστές, ευρωκομμουνιστές, ευρωσκεπτικιστές, οπαδοί της Ρόζα Λούξενμπουργκ, οικολόγοι κλπ. Καταλαβαίνετε λοιπόν, για τι «αχταρμά» πρόκειται. Μέχρι πρότινος, οι αλλοπρόσαλλες και εν πολλοίς αντικρουόμενες απόψεις τους μπορούσαν να κρυφτούν μέσα στη γενική ανυποληψία και πολιτική αφάνεια του ΣΥΡΙΖΑ, όσο δηλαδή αυτός κινούνταν σε ποσοστά της τάξεως του 4%-5%. Τώρα όμως, με ποσοστό γύρω στο 27% και με την προοπτική της εξουσίας να ανοίγει την όρεξη τους για «μεγαλεία» και «φαγοπότια», πρέπει να δουν τα πράγματα διαφορετικά. Αλλά κάτι τέτοιο, απ’ ότι διαπιστώνουμε καθημερινά, δεν είναι καθόλου εύκολο.
Όλες οι εσωκομματικές πλευρές βρίσκονται σε διάταξη μάχης! Συνιστώσες εναντίον ηγεσίας, με ένα σκηνικό το οποίο, κατά πολλούς, μπορεί να μετατρέψει το ιδρυτικό συνέδριο του νέου, ενιαίου ΣΥΡΙΖΑ σε συνέδριο εσωστρέφειας, συγκρούσεων, ενδεχομένως και διάσπασης. Πολλοί, ίσως νομίζουν ότι αυτές οι συγκρούσεις γίνονται στο πλαίσιο μιας ευγενούς εσωκομματικής αντιπαράθεσης. Θα ήταν πολύ απλή μια τέτοια σύγκρουση. Αυτοί οι άνθρωποι, με τις τόσο ετερόκλητες θέσεις ανάμεσά τους, συμφωνούν στον ανθελληνισμό, στην παγκοσμιοποίηση, στην προστασία των λαθρομεταναστών. Δεν συμβαδίζουν σε κοινές ιδεολογικές βάσεις, αλλά ενώνονται διαμέσου του εθνομηδενισμού. Το πάθος για την εξουσία (εξου και ο πολύ επιτυχημένος χαρακτηρισμός «λιγούρια της εξουσίας» που τους έχουμε αποδώσει στο παρελθόν) είναι που τους κρατά ενωμένους, φαίνεται όμως πως τα προβλήματα που έχουν συσσωρευτεί είναι πολύ μεγάλα για να καλυφτούν, όπως τα σκουπίδια κάτω από το χαλί.
Ένα από τα βασικότερα «αγκάθια» της ζητούμενης αυτοδιάλυσης των συνιστωσών δεν έχει να κάνει μόνο με την οργανωτική, αλλά και με την οικονομική αυτονομία τους. Αυτό σημαίνει ότι μέχρι σήμερα ο Συνασπισμός (που αποτελεί την κυρίως συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ) κρατούσε το 70% της κρατικής επιχορήγησης και μοίραζε, αναλογικά, το υπόλοιπο 30% στις λοιπές συνιστώσες. Αυτό σήμαινε ότι κάθε συνιστώσα μπορούσε να κανονίζει εκείνη τα του οίκου της και να έχει το δικό της ταμείο, για να ταΐζει τα στελέχη της. Τώρα όμως που ζητείται η διάλυσή τους, η κεντρική διοίκηση και το κοινό ταμείο του ενιαίου πλέον κόμματος θα μεταφερθούν στην Κουμουνδούρου (έδρα του Συνασπισμού), με αποτέλεσμα οι συνιστώσες να χάσουν την οικονομική διαχείριση. Ήδη, πέντε (5) συνιστώσες «κλωτσάνε» στο ενδεχόμενο διάλυσής τους. Έχουμε να δούμε πολλά επεισόδια ακόμα στο σήριαλ των εσωτερικών αντιπαραθέσεων του ΣΥΡΙΖΑ τις επόμενες ημέρες και να απολαύσουμε τα χάλια τους.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
