Πέμπτη 21 Μαΐου 2015

«Εφημερίδα των Συντακτών» ή μήπως εφημερίδα της λογοκρισίας;

Η «Εφημερίδα των Συντακτών» είναι μια φυλλάδα, η οποία έχει κι αυτή το μερίδιό της στην διανομή λάσπης κατά της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ. Επίσης, όπως φαίνεται από την αρθρογραφία της το τελευταίο χρονικό διάστημα, συναγωνίζεται σε προπαγάνδα υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ ακόμη και την επίσημη κομματική του έντυπη έκφραση, την «Αυγή».
Στην συγκεκριμένη φυλλάδα αρέσκονται να υποστηρίζουν ότι είναι υπέρ της ελεύθερης διατύπωσης όλων των απόψεων (εκτός, εννοείται απ΄αυτήν της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ) και εναντίον της λογοκρισίας. Φαίνεται, όμως, ότι από τα λόγια μέχρι τις πράξεις υπάρχει τεράστια διαφορά, καθώς πριν από λίγες ημέρες φρόντισαν να κάνουν κάτι χειρότερο από λογοκρισία.

«Άδειασαν» κανονικά συνάδελφό τους, ο οποίος απλώς έγραψε την άποψή του και έκτοτε σχεδόν χάθηκε από τις σελίδες της φυλλάδας. Για την ακρίβεια, ο δημοσιογράφος Νίκος Ασημακόπουλος (ο οποίος ειδικεύεται στο αθλητικό ρεπορτάζ) έγραψε το Σάββατο 9 Μαΐου ένα κείμενο με τίτλο «Η ΕΡΤ του ποιητή φανφάρα», στο οποίο διατύπωνε την άποψή του για το (νέο) άνοιγμα της ΕΡΤ.

Αφού, λοιπόν, έγραφε διάφορα, με τα οποία κάποιος μπορεί να συμφωνεί ή να διαφωνεί, λέει στην συνέχεια τα εξής: «Αυτή τη βδομάδα μάθαμε ότι διευθυντής ειδήσεων αναλαμβάνει ο διευθυντής σύνταξης της “Αυγής”! Πριν ξεκινήσει δηλαδή η άλλη ΕΡΤ, μπήκε η ταφόπλακα. Η νοοτροπία παραμένει ίδια. Όσα διάφορα είχαν καταγγείλει ως αντιπολίτευση, κάνουν τα ίδια τώρα που έγιναν κυβέρνηση. Η κομματική σαβούρα θα αρχίσει σιγά σιγά να φορτώνεται στο καράβι επειδή έχει αποκτήσει «δικαιώματα» ως «διωκόμενη» της παλιάς κατάστασης. Σε γενικές γραμμές, αυτό το πράγμα που στήνεται στο ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής αντιγράφει την παλιά αποτυχημένη συνταγή, είναι μία από τα ίδια, κατώτερο των περιστάσεων, είκοσι χρόνια πίσω από τις απαιτήσεις της εποχής και φτιάχτηκε μόνο και μόνο για να βολέψει εκείνους που ήδη άρχισαν να λένε τρίβοντας τα χέρια τους ότι “ένα χιλιοδιακοσαράκι θα το παίρνουμε”, χωρίς να υπολογίζουν ποιος και κυρίως γιατί θα το πληρώνει…

Την Τετάρτη, 13 Μαΐου, ο ίδιος ο διευθυντής της «Εφημερίδας των Συντακτών», Νίκος Βουλέλης, με κείμενό του, το οποίο έχει τον χαρακτηριστικό τίτλο «Ασυγχώρητη διπλή αστοχία», «αδειάζει» ξεκάθαρα τον Ασημακόπουλο γράφοντας τα εξής:

«Η “Εφημερίδα των Συντακτών” έχει διακηρύξει από την πρώτη μέρα ότι είναι ανεξάρτητη, συνεταιριστική και πλουραλιστική εφημερίδα και αυτό επιβεβαιώνεται καθημερινά επί δυόμισι χρόνια. Εδώ γίνεται μια προσπάθεια σύγκλισης, ώσμωσης και τελικά σύνθεσης διαφορετικών αντιλήψεων, νοοτροπιών και εμπειριών. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο συλλογικής λειτουργίας το απαραίτητο υψηλό αίσθημα ατομικής ευθύνης και ο σεβασμός της διαφορετικής άποψης δοκιμάζονται καθημερινά. 

Αναπόφευκτα λοιπόν, κατά καιρούς, τα λάθη και οι αστοχίες. Στο φύλλο του Σαββατοκύριακου ο Ν. Ασημακόπουλος αστόχησε διπλά. Προσπαθώντας να καυτηριάσει την “κομματική σαβούρα” που κατά τη γνώμη του ‘θα αρχίσει σιγά σιγά να φορτώνεται στο καράβι της ΕΡΤ’, έγραψε: “Μάθαμε ότι διευθυντής ειδήσεων αναλαμβάνει ο διευθυντής σύνταξης της «Αυγής»”, φωτογραφίζοντας τον συνάδελφο Σταύρο Καπάκο. Αυτός ο βαρύτατος και ανοίκειος χαρακτηρισμός δεν μπορεί να γίνει αποδεκτός σε καμία περίπτωση για τον καλό συνάδελφο, που είναι υπόδειγμα εντιμότητας, σεμνότητας και επαγγελματισμού, με πλούσια θεωρητική κατάρτιση και με πολύχρονη και πετυχημένη προϋπηρεσία στη δημόσια ραδιοτηλεόραση και σε μεγάλα ιδιωτικά ΜΜΕ. Ο συν. Ν. Ασημακόπουλος είναι ελεύθερος να γράφει την άποψή του, όπως όλοι, η σπίλωση όμως δεν ταιριάζει στην πολυφωνία της εφημερίδας μας. Σκληρή κριτική προς κάθε κατεύθυνση ναι, αλλά με επιχειρήματα και απευθυνόμενη σε συγκεκριμένα πρόσωπα. Η δεύτερη αστοχία του είναι ότι με τον χαρακτηρισμό που χρησιμοποίησε δείχνει να πιστεύει ότι αρκεί η κομματική ιδιότητα (εννοείται, βέβαια, κόμματος του ευρύτατου δημοκρατικού τόξου και όχι της Χρυσής Αυγής) για να απαξιώνεται ένας εξαίρετος επαγγελματίας δημοσιογράφος. Από πότε όμως ισχύουν τέτοιες διακρίσεις στη δημοκρατία μας; Οι άξιοι να καταλάβουν κάποιες θέσεις δεν πρέπει δηλαδή να έχουν πολιτική υπόσταση; Αυτό το σημείωμα είναι η ελάχιστη οφειλόμενη αποκατάσταση στον Σταύρο Καπάκο».

Αφού παραβλέψουμε το γεγονός ότι ακόμη και εδώ υπάρχει αναφορά, με εντελώς αρνητική φυσικά χροιά, για την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, βλέπουμε ότι ο πλουραλισμός και η ελεύθερη έκφραση απόψεων θεωρητικά και μόνο έχουν θέση στην συγκεκριμένη φυλλάδα, καθώς πρακτικά υπάρχει άλλη αντιμετώπιση. Όχι μόνο λοιδορήθηκε ο Ασημακόπουλος για το «έγκλημα» του να έχει την άποψή του, αλλά τις επόμενες ημέρες «εξαφανίστηκε» από τις σελίδες της εφημερίδας που εργάζεται, καθώς δεν έπεσε στην αντίληψη μας κείμενο με την υπογραφή του. Έχει, μάλιστα, ενδιαφέρον το γεγονός ότι ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος έστειλε επιστολή και στην «Αυγή», την εφημερίδα στην οποία διευθυντής σύνταξης είναι ο Καπάκος, αλλά η εφημερίδα απαξίωσε να του απαντήσει η ίδια, δημοσιεύοντας απλώς την απάντηση του Βουλέλη που τον «αδειάζει». Είναι σαν να του λέει «αφού σε “φτύνει”  ίδια η εφημερίδα σου, εμείς τι άλλο να προσθέσουμε;».

Γιατί κάνουμε αυτή την αναφορά; Για να γίνει αντιληπτό ότι στην πραγματικότητα η αριστερά είναι εντελώς υποκριτική στο θέμα του σεβασμού της διαφορετικής άποψης και όπου και όταν χρειαστεί χρησιμοποιεί ξεκάθαρες μεθόδους λογοκρισίας και «αδειάσματος».

Γιώργος Μάστορας

Υ.Γ. Την ώρα που γραφόταν το κείμενο αυτό, έγινε γνωστό ότι τελικά ο Ασημακόπουλος αποχώρησε από την «Εφημερίδα των Συντακτών». Ο ίδιος έγραψε ένα κείμενο με τίτλο «Ο “αριστερός” φασισμός του διευθυντή», αναφερόμενος στον Νίκο Βουλέλη, το οποίο όμως δεν δημοσιεύθηκε στην ΕΦΣΥΝ, αλλά μόνο στον πίνακα των ανακοινώσεων της συγκεκριμένης φυλλάδας και στο εσωτερικό ηλεκτρονικό δίκτυό της, «χωρίς να ενημερώσει την διεύθυνση», όπως χαρακτηριστικά γράφει η ΕΦΣΥΝ σε κείμενό της την Τρίτη 19 Μαΐου.

Πρώτα «άδειασαν» τον Ασημακόπουλο, ενώ μετά του απαγόρευσαν το δικαίωμα να απαντήσει μέσω της εφημερίδας, ωθώντας τον έτσι ουσιαστικά σε παραίτηση. Αυτά, για να μην τρώει ο κόσμος το παραμύθι της ανοχής στην άλλη άποψη, της πολυφωνίας και του πλουραλισμού από τους διάφορους νοσταλγούς του Τρότσκι, του Μάο και του Λένιν.