Θα μπορούσε να είναι μόνο η παρέα των Συναγωνιστών.
Θα μπορούσε να είναι μόνο η προετοιμασία, η αγωνία να πάνε όλα καλά.
Θα μπορούσε να είναι μόνο ο αγώνας της Άνοιξης να γεννηθεί και φέτος στην Πατρίδα.
Πάνω απ’ όλα, ήταν εκείνο το σκαλισμένο μάρμαρο. Αυτό το μαρμάρινο μνημείο, η στήλη με τα σκαλισμένα ονόματα των αδικοχαμένων Συναγωνιστών. Η στήλη με τους νεκρούς χωροφύλακες. Αυτά τα ονόματα έπρεπε να είναι γραμμένα όχι με μαύρα γράμματα, μα με χρυσά. Βέβαια, μόνο τα «παιδιά με τα μαύρα μπλουζάκια» ασχολήθηκαν να τους τιμήσουν, ίδιο χρώμα και τα γράμματα στην στήλη. Σκεφτήκαμε, ακούσαμε, μάθαμε για τη θυσία τους. Φανταστήκαμε πως το κόκκινο μαχαίρι τους πήρε τη ζωή. Όσο και αν το χώμα του βούνου ποτίστηκε με αίμα αγωνιστών, η σκέψη πόσο χρήσιμα θα ήταν ζωντανά αυτά τα νέα παιδιά στην Πατρίδα, που δεν τα χάρηκε, γεμίζει θλίψη εμάς τους επιγόνους. Η Πατρίδα δεν τα χάρηκε, το ίδιο και οι οικογένειές τους. Ελάχιστος φόρος τιμής, η εκδήλωσή μας, ένα δάκρυ σε μια θάλασσα, μια πλημμύρα συναισθημάτων.
Το ελαφρό ανοιξιάτικο αεράκι, ζωντάνευε τις δάδες των Συναγωνιστών, κυμάτιζε τις σημαίες τους. Τα βλέμματα είχαν σκληρύνει, οι στιγμές υποβλητικές ερχόντουσαν από το βάθος του Χρόνου να μας θυμίσουν το καθήκον, να διαλύσουν τη λησμονιά. Προχωράμε. Το ηλιόλουστο ορεινό αττικό τοπίο μαγεύει ακόμα με την ομορφιά του. Ανάμεσα σε Συναγωνιστές, όλα είναι πιο όμορφα, πιο λαμπερά. Τα μαύρα ρούχα, σε πλήρη αντίθεση με τον ολόχρυσο ήλιο, δίνουν την υπόσχεση ότι αυτά τα χρώματα ταιριάζουν στη Μνήμη που ξαναγεννήθηκε γι’ αυτά τα παλικάρια σ’ αυτό τον τόπο της θυσίας.
Οι φωνές μας, ακούστηκαν στις ρεματιές.
Οι σημαίες μας, ανέμισαν στο φύσημα των παιδιών του Αιόλου.
Οι σκέψεις μας, πήγαν μακρυά. Τα δάκρυά μας, στέρεψαν.
Οι ψυχές μας, σφίχτηκαν. Τα σώματά μας, οπλίστηκαν. Θνητοί εμείς, οι αδικοχαμένοι χωροφύλακες....... ΑΘΑΝΑΤΟΙ!
Υ.Γ Συμπληρώστε τη λέξη που λείπει στον τίτλο!
ΤΑΛΩΣ
