Ντύνεται με επώνυμα ρούχα, σινιέ παπούτσια. Στολίζεται με λαμπερά κοσμήματα. Μετακομίζει από το διαμέρισμα στο κέντρο σε σπίτι στα προάστια. Οδηγεί τζιπ μεγάλου κυβισμού. Πάει κάθε βράδυ στα μπουζούκια, έχει γκόμενα και σκύλο. Είναι δημόσιος υπάλληλος, επιχειρηματίας, γιατρός, δικηγόρος, κυριλέ αγρότης. Το χειμώνα κάνει διακοπές στην Αράχωβα και το καλοκαίρι στη Μύκονο. Τα παιδιά του πάνε σε ιδιωτικό σχολείο. Έχει αλβανό κηπουρό, φιλιππινέζα οικιακή βοηθό και Ινδό μάγειρα. Πόσο κοστίζουν όλα αυτά; ΤΙΠΟΤΑ.
Ας είναι καλά οι χρυσές πιστωτικές κάρτες που δεν έχουν πάτο, τα κάθε είδους διακοποδάνεια, δωροδάνεια, μπουζουκοδάνεια. Τα γρηγορόσημα, τα φακελάκια, τα πλαστά τιμολόγια, οι επιδοτήσεις. Εύκολο χρήμα μαγικό. Πόσο εύκολα αγοράζει συνειδήσεις, συντρίβει ήθη και αξίες, καταστρέφει κοινωνικούς ιστούς, διαλύει οικογενειακούς δεσμούς, σβήνει την εθνική συνείδηση. Πόσο εύκολα τυφλώνει. Ο Ευρωέλληνας δε βλέπει τίποτα. Ούτε τα σκάνδαλα, ούτε τη διαφθορά, ούτε την παρακμή. Ζει μ’ αυτά…ζει απ’ αυτά. Έχει πλέον μολυνθεί. Ο Ευρωέλληνας δε βλέπει το βωμό. Σταματάει να δουλεύει. Παίρνει άδειες από τη σημαία. Δεν καλλιεργεί τη γη του, παίρνει επιδοτήσεις «μαϊμού» και κάθεται στα καφενεία. Δεν παράγει, δε σκέφτεται, μόνο καταναλώνει. Σκοπός του η απόλυτη χλιδή. ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΕΞΕΤΕΛΕΣΘΗ.
Ώσπου έρχεται το πλήρωμα του χρόνου. Ο κατήφορος αρχίζει με την κατάργηση του εθνικού μας νομίσματος και την πανηγυρική μας είσοδο στην ΟΝΕ του Ευρώ. Συνεχίζεται με τους «καλύτερους» και ακριβότερους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, που ακόμα πληρώνουμε. Ο Ευρωέλληνας πανηγυρίζει το «τιμημένο» κύπελλο της Εθνικής , το Eurobasket και τη Eurovision. Οι τσέπες του έχουν τρυπήσει, αλλά αυτός δεν παίρνει χαμπάρι. Γλεντάει με τα δανεικά και τα κλεμμένα. Είναι ευτυχισμένος. Ταυτόχρονα οι λαθρομετανάστες μπαίνουν κατά εκατοντάδες από παντού. Οι «φίλοι» μας οι Τούρκοι βάζουν φωτιές και καίνε τα δάση μας και τους συμπατριώτες μας. Οι «ευαίσθητοι», προοδευτικοί, αναρχοάπλυτοι, βρίσκουν ευκαιρία, το Δεκέμβρη του 2008, να διαλύσουν το κέντρο της Αθήνας. Ο Ευρωέλληνας ψάχνει το πορτοφόλι του, αλλά το βρίσκει άδειο. Τί έγινε ρε παιδιά; Πού πήγαν τα λεφτά μου; Τότε ξυπνάει, αρχίζει να καταλαβαίνει, βλέπει το βωμό. Είναι στημένος στο Καστελόριζο. Καθώς πλησιάζει νιώθει τα χέρια των πρώην «σωτήρων» του να του αρπάζουν τα κλειδιά του αυτοκινήτου και του σπιτιού. Του σκίζουν τα ρούχα, τον λοιδορούν. Οι δήμιοι περιμένουν. Προχωράει αργά, βασανιστικά. Στην αρχή δεν αντιδρά, είναι σοκαρισμένος. Φτάνει στο θυσιαστήριο. Τώρα πια δεν του ανήκει τίποτα.
Ούτε το χώμα που πατάει, ούτε καν ο αέρας που αναπνέει. Δεν αντέχει, γονατίζει. Εκλιπαρεί για μια ανάσα, μια δόση αέρα, μια αναπνοή. Οι δήμιοι αμείλικτοι, ως αντάλλαγμα για την πρώτη δόση του ζητούν να υποθηκεύσει το μέλλον του. Κι αυτός συναινεί, άλλωστε χωρίς παρόν πως θα υπάρξει μέλλον; Αναπνέει αλλά δεν του φτάνει, θέλει κι άλλη δόση, έχει πια εθιστεί. Τώρα του ζητούν την αξιοπρέπειά του. Εκείνος αιφνιδιάζεται, αλλά υποκύπτει, φοβάται το θάνατο. Δεν καταλαβαίνει ότι αυτός είναι ο θάνατος. Η θυσία έχει ξεκινήσει. Οι αρχιερείς έτοιμοι για το τελειωτικό χτύπημα, τη χαριστική βολή. Του ζητούν την ψυχή του. Αυτός εξαντλημένος σηκώνει το κεφάλι του, ψάχνει μια ελπίδα να πιαστεί, να σώσει την ψυχή του. Εκεί κάπου μέσα στο αιμοδιψές πλήθος διακρίνει μία λάμψη, ένα φως. Στρέφει το βλέμμα του μετανιωμένος. Αρχίζει να αντιδρά. Προσπαθεί να ξεφύγει από τους θυσιαστές. Το φως γίνεται φλόγα πλησιάζει, δυναμώνει. Γίνεται πυρκαγιά, αρχίζει να κατακαίει τους δημίους. Ξαφνικά ο Ευρωέλληνας βλέπει καθαρά. Η πυρκαγιά παίρνει μορφή. Είναι η φάλαγγα των παιδιών με τα μαύρα. Κρατούν στα χέρια τους ελληνικές σημαίες και δάδες αναμμένες. Ψάλλουν τον εθνικό μας ύμνο. Εκείνος απλώνει τα χέρια του και ικετεύει για τη σωτηρία του. Ουρλιάζει «Σώστε με ΕΙΜΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ, ΜΟΝΟ ΕΛΛΗΝΑΣ!».
Στέκονται μπροστά του σαν ασπίδα. Τον σηκώνουν, τον αγκαλιάζουν, του δίνουν πίσω την αξιοπρέπειά του, αποδεσμεύουν το μέλλον του, σώζουν την ψυχή του. Η αναπνοή του βρίσκει το ρυθμό της. Η θυσία ματαιώθηκε, οι δήμιοι εξαφανίστηκαν. Είναι Ελεύθερος. Είναι ένας από εμάς, τα παιδιά με τα μαύρα.
Κίρκη.
