«Μπορεί επισήμως ένας στους τρεις Έλληνες να αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα επιβίωσης. Μπορεί ένα στα δύο νοικοκυριά στην Ελλάδα να μην καταφέρνει να βγάλει το δεκαπενθήμερο. Μπορεί η νέα γενιά να παίρνει τον δρόμο της ξενιτιάς για ένα μεροκάματο, αλλά όλα κι όλα: ο μηχανισμός στήριξης... έσωσε τη χώρα!».
Με μπόλικη ειρωνική διάθεση ο Γάλλος οικονομολόγος Μισέλ Χουσόν, επικεφαλής του Ινστιτούτου Οικονομικών και Κοινωνικών Ερευνών του Παρισιού, καταφέρεται εναντίον των δανειστών της Ελλάδας.
«Το 56% του ελληνικού δημόσιου χρέους είναι παράνομο», λέει ο Γάλλος οικονομολόγος και εξηγεί:«Το ήμισυ του ελληνικού χρέους που αποκτήθηκε πριν από την κρίση, από το 1988 ως το 2000, οφειλόταν σε υπέρογκα επιτόκια και στη μείωση των κρατικών εσόδων από το 2000 λόγω της φορολογικής αμνηστίας προς τους πλουσίους. Αν δεν υπήρχαν οι δύο αυτοί παράγοντες, το ελληνικό δημόσιο χρέος θα αντιστοιχούσε μόλις στο 49% του ΑΕΠ το 2007, αντί του 103% που ήταν. Μπορεί, λοιπόν, να εξαχθεί το συμπέρασμα ότι το 56% του ελληνικού χρέους που αποκτήθηκε πριν από την κρίση ήταν παράνομο».
Από την πλευρά του ο Ζαν Γκαντρέ, επίτιμος καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο της Λιλ, υποστηρίζει ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι παράνομο σε ποσοστό 70%! Σύμφωνα με τον Γκαντρέ, «περισσότερο από το μισό του συσσωρευμένου χρέους το 2007 είναι παράνομο, όπως παράνομο είναι και το σύνολο σχεδόν της αύξησης του χρέους από το 2007. Σύμφωνα με κάποιες προσεγγίσεις, το παράνομο χρέος θα μπορούσε να αποτελεί το 120%-130% του τρέχοντος ΑΕΠ ή περίπου το 70% του συνολικού ελληνικού δημόσιου χρέους».
Τα γραφόμενα των εν λόγω οικονομολόγων αποτελούν φυσικά μία ανοικτή καταγγελία στην συγκυβέρνηση Σανέλ, που έχει βγάλει το ενδεχόμενο καταγγελίας του παράνομου και επαχθούς χρέους από το "τραπέζι". Ταυτοχρόνως είναι μια επιβεβαίωση της Χρυσής Αυγής, η οποία έχει από καιρό στις θέσεις της την διαγραφή του παράνομου και επαχθούς χρέους:
Καταγγελία του Μνημονίου και διαγραφή του παράνομου χρέους η μόνη διέξοδος για την Ελληνική Οικονομία
Το Μνημόνιο απεδείχθη περίτρανα καταστροφικό, προκάλεσε ανεπανόρθωτη οικονομική και κοινωνική καταστροφή, επέφερε δραματική συρρίκνωση του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος, άνευ προηγουμένου αύξηση της ανεργίας (το υψηλότερο ποσοστό στην Ε.Ε.) και εκτίναξη των χρεών σε επίπεδα μη αντιμετωπίσιμα (180% του ΑΕΠ για το 2013 σύμφωνα με τις πλέον ευνοϊκές προβλέψεις).
Η Χρυσή Αυγή παραμένει σταθερή στην θέση της περί μονομερούς καταγγελίας του Μνημονίου, σε αντίθεση με την αριστερά που για ψηφοθηρικούς λόγους χρησιμοποιεί πλέον την μνημονιακή ορολογία περί… «επαναδιαπραγματεύσεως».
Το κόστος ενδεχόμενης εξόδου της Ελλάδος από την ευρωζώνη θα είναι ολέθριο για την παγκόσμια οικονομία. Στο επερχόμενο ντόμινο θα ακολουθούσε άμεσα η Πορτογαλία, η Ισπανία και η Ιταλία, ενώ η μείωση του παγκόσμιου ΑΕΠ θα άγγιζε τα 17 τρισεκατομμύρια ευρώ ως το 2020 και ολόκληρος ο πλανήτης θα βυθιζόταν σε ύφεση. Η απειλή της βίαιης αποπομπής της χώρας μας από το ευρώ λοιπόν είναι ανύπαρκτη, καθώς οι συνέπειές της είναι μη διαχειρίσιμες από το διεθνές τοκογλυφικό σύστημα. Αυτό παραδέχονται όλοι οι τοκογλύφοι «εταίροι» μας, με πιο σημαντικές τις δηλώσεις του γερμανού υπουργού οικονομικών Σόιμπλε, που αναφέρει ρητά ότι: «αν πέσει η Ελλάδα, πέφτει και η Γερμανία». Το παραπάνω γεγονός είναι ένα τεράστιο όπλο για την ελληνική πλευρά, που μόνο μία αληθινά εθνική ηγεσία μπορεί να χρησιμοποιήσει.
Η Χρυσή Αυγή προτείνει άμεση καταγγελία του Μνημονίου, απαλλαγή της οικονομίας μας από τις θλιβερές του επιπτώσεις και συνολική διαγραφή του παράνομου και επαχθούς χρέους της χώρας.
ΛΟΓΙΣΤΙΚΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΚΑΙ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΠΑΡΑΝΟΜΟΥ ΧΡΕΟΥΣ: Η λύση του ελληνικού προβλήματος απαιτεί άμεση διαγραφή του παράνομου και επαχθούς χρέους που πληρώνει ο ελληνικός λαός. Δεν υπήρξε ποτέ ευνοϊκότερη διεθνής συγκυρία για την επίτευξη αυτού του στόχου. Δυστυχώς οι μνημονιακές κυβερνήσεις δεν εξυπηρετούν τα συμφέροντα της χώρας, αλλά των διεθνών τοκογλύφων. Η Χρυσή Αυγή στοχεύει στον άμεσο λογιστικό έλεγχο του δημοσίου χρέους και όλων των δανειακών συμβάσεων από το 1974 μέχρι σήμερα. Ταυτόχρονη σύσταση ειδικών ελεγκτικών ομάδων που θα κάνουν φύλλο και φτερό τα αρχεία όλων των υπουργείων και των δημοσίων οργανισμών. Σε ανάλογες κινήσεις έχουν προβεί ακόμη και κράτη «μπανανίες» της Λατινικής Αμερικής, όπως ο Ισημερινός. Κάτι τέτοιο όμως δεν έχει γίνει στην Ελλάδα, διότι έτσι θα προκύψει και το ποιοι έλαβαν τις μίζες και το μαύρο χρήμα. Πρωτίστως όμως θα προκύψει επισήμως ποιο μέρος του χρέους είναι παράνομο και επαχθές, το οποίο και το κράτος μας θα αρνηθεί να αποπληρώσει.
Σας παραθέτουμε σχετικό απόσπασμα από το υπό το ΑΙΓΙΣ εκδοθέν βιβλίο "Για Μια Εθνική Οικονομία":
Η έννοια του «απεχθούς» χρέους θεμελιώθηκε από τον Ρώσο θεωρητικό νομικό Alexander Nahun Sack, προκειμένου να περιγράψει με νομικούς όρους τρία ξεχωριστά, αλλά νομικά και οικονομικά όμοια γεγονότα. Το πρώτο ήταν η αποκήρυξη του χρέους του Μεξικό που είχε δημιουργηθεί από τον Αυτοκράτορα Μαξιμιλιανό Α’, που εκτελέστηκε στις 19 Ιουνίου του 1867. Το δεύτερο είναι η άρνηση των ΗΠΑ να αποδεχτούν το χρέος της Κούβας όταν την προσάρτησαν το 1898 και το τρίτο είναι η άρνηση της σοβιετικής κυβέρνησης να εξυπηρετήσει τα χρέη του τσαρικού καθεστώτος. Η όλη ιδέα πίσω από αυτό το νομικό όρο είναι ότι ο Λαός δεν υποχρεούται να πληρώσει ένα χρέος που είναι σε βάρος του, στο οποίο δεν υπήρξε συναίνεσή του και το οποίο γνώριζαν οι πιστωτές. Παρότι η συγκεκριμένη έννοια ενεργοποιείται αυτομάτως στο διεθνές δίκαιο στην περίπτωση που πέσει ένα δικτατορικό καθεστώς, οι ειδικοί υποστηρίζουν ότι μπορεί να ενεργοποιηθεί και στην περίπτωση της απλής εναλλαγής κυβερνήσεως, αν μπορεί να αποδειχθεί ότι το χρέος ήταν ενάντια στα συμφέροντα του Λαού και δεν υπήρχε η συναίνεση του, σε γνώση των δανειστών. Προς υποστήριξη αυτού του επιχειρήματος θα φέρουμε στην «συζήτηση» τα άρθρα 49 – 50 της Σύμβασης της Βιέννης για το Δίκαιο των Συνθηκών, όπου ορίζεται ότι:
Άρθρο 49 – Απάτη: «Αν ένα κράτος επηρεαστεί ώστε να κυρώσει μία συνθήκη μέσω εξαπάτησης από ένα άλλο κράτος – μέλος των διαπραγματεύσεων, το κράτος μπορεί να επικαλεστεί την απάτη ως λόγο ακύρωσης της συγκατάθεσης του να δεσμεύεται από την συνθήκη»
Άρθρο 50 – Διαφθορά ενός αντιπροσώπου του κράτους: «Αν η έκφραση της συγκατάθεσης ενός κράτους να δεσμεύεται από μία συνθήκη είναι αποτέλεσμα της διαφθοράς των αντιπροσώπων του, εμμέσως ή αμέσως, από ένα άλλο κράτος στην διαπραγμάτευση, τότε το κράτος μπορεί να επικαλεστεί αυτή την διαφθορά ως λόγο ακύρωσης της συγκατάθεσης του να δεσμεύεται από την συνθήκη»
Ύστερα από αυτό το τροχιοδεικτικό, καθίσταται σαφής η πορεία που οφείλει να ακολουθήσει μία Εθνική Διακυβέρνηση, ύστερα από την εκλογική ήττα της κλεπτοκρατίας. Πρέπει πρώτα απ’ όλα να κηρυχθεί παύση πληρωμών προς τους δανειστές, προκειμένου να διεξαχθεί λογιστικός έλεγχος του δημοσίου χρέους, ώστε επιτέλους οι Έλληνες να μάθουν σε ποιους χρωστάνε, πόσα χρωστάνε και γιατί τα χρωστάνε. Ακολούθως θα γίνει προσφυγή στα Διεθνή Δικαστήρια για το χρέος που εντάσσεται στην κατηγορία του απεχθούς χρέους. Έτσι ένα πολύ μεγάλο μέρος του χρέους θα διαγραφεί, αφού οι πιστωτές θα πρέπει να απευθυνθούν σε αυτούς που καρπώθηκαν τα λεφτά, αφήνοντας χρέη στον Ελληνικό Λαό, προκειμένου να εισπράξουν.
Άθελα του ο Σαμαράς, με τις πρακτικές του, που συνιστούν κατάλυση του πολιτεύματος, καθιστά την υπόθεση της διεκδίκησης διαγραφής του επαχθούς χρέους ακόμα πιο εύκολη, αφού με τις διώξεις εναντίον των πολιτικών του αντιπάλων και την ισοπέδωση των διαχωριστικών γραμμών μεταξύ των εξουσιών, κάνει αυταπόδεικτα τα επιχειρήματα διεκδίκησης. Οι αποκαλύψεις για την εμπλοκή του πρώην πρωθυπουργού, Γεωργίου Α. Παπανδρέου, στην είσοδο της Ελλάδας στο ΔΝΤ, δένει την όλη υπόθεση περί γνώσης των δανειστών, ενώ η ανεξάρτητη – πλέον – δικαιοσύνη, θα μπορέσει να αναδείξει το μέγεθος της απάτης εναντίον του Ελληνικού Λαού.
Όλα αυτά δεν είναι νομικίστικες εκτιμήσεις ή αποκύημα της φαντασίας του γράφοντος και των ομοϊδεατών του, αλλά μία αντικειμενική πραγματικότητα, αφού οι συγκεκριμένες διατάξεις έχουν εφαρμοστεί πολύ προσφάτως, αποδείχνοντας έτσι ότι είναι πλήρως ενεργές στις συνθήκες του σύγχρονου διεθνούς δικαίου. Προς επίρρωση των παραπάνω αρκεί να αναφέρουμε την περίπτωση του Ισημερινού που ανακοίνωσε παύση πληρωμών του 70% του ομολογιακού χρέους της χώρας και εν τέλει αγόρασε σχεδόν το σύνολο του χρέους αυτού με μείωση κατά 65%[1]. Αυτό βεβαίως δεν πρέπει να εκληφθεί ως κάτι αντίστοιχο του ελληνικού PSI, αφού στην περίπτωση του PSI έμειναν ανέγγιχτοι οι μεγαλοκαρχαρίες και οι διεθνείς τοκογλύφοι και «τσακίστηκαν» οι μικροομολογιούχοι και τα ασφαλιστικά ταμεία.
[1] REFILE-Ecuador plans "very large" cut in debt restructuring - Maria Eugenia Tello – Reuters – 15 Δεκεμβρίου 2008: http://www.reuters.com/article/2008/12/15/ecuador-debt-idUSN1348226820081215
